سحرگه رهروی در سرزمینی 

                                   همی گفت این معما با قرینی

که ای صوفی شراب آنگه شود ساف

                                    که در شیشه بر آرد اربعینی

خدا زان خرقه بیزارست صد بار

                                    که صد بت باشدش در آستینی

مروّت گر چه نامی بی نشان است

                                    نیازی عرضه کن بر نازنینی

ثوابت باشد ای دارای خرمن 

                                    اگر رحمی کنی بر خوشه چینی

نمی بینم نشاط عیش در کس

                                    نه در مان دلی نه درد دینی

درون ها تیره شد باشد که از غیب

                                    چراغی بر کند خلوت نشینی

گرت انگشت سلیمانی نباشد

                                   چه خاصیّت دهد نقش نگینی

اگر چه رسم خوبان تند خوئیست

                                    چه باشد گر بسازد با غمینی

ره میخانه بنما تابپرسم

                                   مآل خویش را از پیشبینی

نه حافظ را حضور درس خلوت 

                                    نه دانشمند را علم و یقینی

نوشته های دیگران ()